Wij vragen even uw aandacht voor het fenomeen hechting. Wij hopen dat u de moeite neemt om deze pagina door te lezen, zodat u en wij niet voor pijnlijke situaties komen te staan.
Speciaal voor alle familie, vrienden, kennissen en buren willen we op deze pagina ingaan op hechting. Adoptie is in die zin bijzonder, dat er niet vanzelf een hechte band is tussen het kind en de ouders. Dit in tegenstelling tot wanneer er een biologisch eigen kind geboren wordt. De band moet groeien, met andere woorden, een kindje moet hechten (éénkennig worden). Dit is een proces dat veel tijd kost en waarbij adoptieouders én anderen in de omgeving van ons kindje, heel veel kunnen betekenen.
Niet alleen voor ons, maar ook voor ons kindje zal de wereld compleet op zijn kop staan. Het kindje wordt uit zijn/haar eigen veilige wereldje weggetrokken en zal het daarom ook niet begrijpen, wat hem/haar overkomt. Het is dan ook van belang dat we rustig de tijd nemen om aan elkaar te wennen.
Iedereen die met ons kindje te maken krijgt, kan ons helpen vanaf het moment dat we ouders zijn. Er moet namelijk een hechte band komen tussen het kindje en ons. Hoe lief het ook bedoeld is van iedereen, maar in de eerste periode is het erg belangrijk, dat alleen wij ons kindje verzorgen, knuffelen en eten geven. De eventuele cadeautjes die gegeven worden zal het kindje alleen via ons mogen krijgen. Dit lijkt een onnatuurlijke situatie, maar anders dan bij een biologisch eigen kind, zal ons kindje moeten leren, wie zijn/haar ouders zijn.
Omdat we met z'n allen zolang op ons kindje hebben moeten wachten, zouden wij en ons kindje het vast heel leuk vinden om bij u op schoot te zitten, maar toch willen wij ons houden aan de dringende adviezen die wij gekregen hebben van de specialisten. Het zal ons kindje een vaste en veilige basis voor de toekomst geven.
Als ons kindje niet leert een vertrouwensband met ons aan te gaan, kan dit op latere leeftijd grote negatieve gevolgen hebben. Hoelang dit alles nodig is, hangt af van de ontwikkeling van ons kindje.
Graag willen we wat uitleg geven over het begrip hechting.
In de eerste paar maanden van een kind wordt de basis gelegd voor je verdere leven. Veel adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met veel verschillende verzorgers, die allemaal andere eisen aan hen stelden, of met een onvoorspelbare verzorger, die de ene keer wél aanwezig was en aandacht voor het kind had en de andere keer niet. Adoptiekinderen hebben daardoor vaak al meerdere keren geprobeerd zich te hechten aan verzorgers, maar voelden zich steeds weer in de steek gelaten . Eerst door de biologische moeder die niet voor het kind kon zorgen, daarna door verschillende verzorgers in een weeshuis en soms ook door een pleegmoeder, bij wie het tijdelijk geplaatst werd, toen een adoptie geregeld ging worden. Wanneer een kind geen kans heeft gehad om zich goed te hechten aan de verzorger, is het heel moeilijk voor een kind, om zich wel goed te gaan hechten aan de adoptieouders. De adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, ruiken vreemd, praten raar en doen alles anders dan het kind het gewend was. Vaak wist het kind in het weeshuis op welke manier ze kon krijgen wat ze nodig had (vechten om aandacht/eten/etc.: "overlevingsdrang"), terwijl dit gedrag bij adoptieouders niet meer nodig is en niet geaccepteerd wordt. Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles wat er gebeurt nà de adoptie nieuw, vreemd en beangstigend. Dit betekent niet, dat alle adoptiekinderen onveilig gehecht zijn. Wél is het zo, dat voor de meesten geldt, dat vanwege hun achtergrond de hechting niet optimaal heeft kunnen verlopen.
Algemene informatie m.b.t. Hechting
Veilige hechting:
Voor elk kind in de eerste levensfasen is het kunnen aangaan van een gehechtheidrelatie, een van de belangrijkste opgaven. Een veilige hechting kan ontstaan als het kind hen nodig heeft. Een kind voelt zich op zijn gemak in aanwezigheid van ouders of vaste verzorgers, durft op onderzoek uit te gaan en te gaan spelen en zal troost en bescherming gaan zoeken bij de vaste verzorgers als het zich bedreigt of alleen gelaten voelt. Vanuit deze basis kan het een sterk "ik" ontwikkelen. Veilig gehechte kinderen ontwikkelen zich beter dan onveilig gehechte kinderen, ze durven de wereld te gaan verkennen, kunnen prettig met leeftijdsgenootjes en volwassenen omgaan en durven hun emoties en angsten te tonen, in situaties waar ze zich onveilig voelen. Veilig gehechte kinderen ontwikkelen eerder een positief zelfbeeld. Ook voor verdere relaties in het leven is een veilige hechting van groot belang. Wanneer je als kind ervaren hebt dat je op anderen kunt vertrouwen en daardoor zelfvertrouwen hebt kunnen opbouwen, zul je op latere leeftijd gemakkelijker prettige, langdurige relaties kunnen aangaan.
Onveilige hechting:
Onveilige hechting ontstaat wanneer het kind niet altijd van zijn verzorgers op aan kan. Te weinig aandacht en zorg in de vroege kinderjaren kunnen de basisveiligheid en het basisvertrouwen van het kind in de weg staan; het zal zich niet veilig kunnen voelen en minder vertrouwen in verzorgers krijgen en zich minder of angstig gaan hechten.
Een onveilige hechting kan op verschillende manieren tot uiting komen:
Klampgedrag: Sommige kinderen voelen zich zo onveilig, dat ze hun ouders of verzorgers niet durven loslaten uit angst deze te verliezen; ze vertrouwen er niet op, dat de ouder weer terug zal komen. Ze maken geen contact met andere kinderen of volwassenen en klampen zich soms letterlijk vast aan ouder of verzorger en lopen deze de hele dag achterna.
Allemansvriendje: Andere kinderen gaan alleen maar oppervlakkige contacten aan, omdat ze zich onveilig voelen. Ze maken wel gemakkelijk contact met iedereen, maar maken daarin geen onderscheid tussen buurvrouw of ouders; ze kunnen geen intieme relaties aangaan. Deze kinderen durven geen nabijheid te zoeken, zijn niet gewend om getroost of aangehaald te worden en zullen dit ook steeds proberen te vermijden. Ze durven hun gevoel niet te laten zien en sluiten zich hiervoor af door hard te zijn voor zichzelf en hun omgeving. Deze kinderen lijken heel zelfstandig, maar dit is schijnzelfstandigheid, gebaseerd op angst.
We willen jullie allen heel erg bedanken jullie voor jullie medewerking en begrip.